مردم دانمارک از این به بعد باید شکم خودشان را با سبزی و میوه و شاید تکه ای نان سیر کنند. قانون جدیدی که دولت این کشور گذاشته مردم کشور غرب اروپا را کلا از اشتها انداخته. آنها از این به بعد مجبورند برای خوردن یک پرس غذای چرب درست و حسابی پول بیشتری بدهند.
این را قانون جدید می گوید. البته از این دست بگیر و ببندهای عجیب در اروپا و آمریکا زیاد دیده می شود. اگر بخواهی یک پرس غذای چرب درست و حسابی بخوری که باید پول بیشتر بدهی. بخواهی برای بچه ات یک اسم عجیب و غریب انتخاب کنی باید پول بیشتری بدهی. حتی نگه داشتن گاو و گوسفند هم این روزها در اروپا هم خرج بر می دارد.
البته سوای آب و علوفه ای که به خوردشان می دهند. آنها که جای خود دارند. دامداری های ایرلندی مدت هاست که برای متان تولیدی شکم گاوهایشان هم به دولت پول می دهند. قانون مالیات عجیبی که دانمارکی ها به تازگی برای مردم شان وضع کرده اند. بهانه خوبی شد که برویم سراغ این کشورها و ببینیم که آنها چطور باز زور پول مردم شان را مجبور به انجام کاری می کنند!
آمار و ارقامی که وزارت بهداشت دانمارک از چاق های اسکاندیناوی منتشر کرده نشان می دهد که با این روند تعداد چاق های این کشور به زودی به مرز خطر می رسد. این درحالی است که مردم هم به هشدارها و اعلام خطر پزشک ها توجهی ندارند. اینجا بود که پای مسوولان وزارت مالیات دانمارک به میان آمد.
قانون تازه ای وضع شد. اینکه از این به بعد آدم هایی که می خواهند کره و پنیر پرچرب وخامه بخورند، باید پول بیشتری بدهند. گوشت های چربی دار هم گر ان تر شدند. قیمت انواع فست فود هم بعد از این قانون دوم هم آمد: آدم های چاق هم باید مالیات بیشتری بدهند. قانون جدید سروصدای زیادی به پا کرد. اول از همه صدای کارخانه دارهای درآمد. آنها معترض بودند که با این وضع دیگر کسی سراغ محصولاتشان نمی رود و اگر اوضاع به این صورت پیش برود باید به زودی در کاخانه هایشان را تخته کنند. دسته دوم هم رستوران دارها و فست فودی ها بودند که کار و کاسبی شان کساد می شد.
البته اوضاع در دانمارک آن قدرها هم که می گویند بد نیست. در شرایطی که 15 درصد اروپایی ها از چاقی رنج می برند، این آمار در دانمارک فقط 10 درصد است. فقط د انمارکی ها به نکته دیگری گیر داده اند. در کشورهای غرب اروپا متوسط سن مردم بالای 80 سال است اما آماری که در دانمارک آمده متوسط سن آدم ها را 79 سال نشان می دهد. برای همین هم نمایندگان این کشور قانون مالیات بر خوردن چربی را وضع کردند بلکه طول عمر مردمشان را بالا ببرند!
چین: مالیات کیک ماه پای کیک خوردنت بمان چینی ها روی هم رفته چهار تا عید مهم دارند. یکی اش جشن نیمه پاییز است. هر سال همین موقع ها چینی ها به خیابان ها می ریزند و با خوشحالی تمام مشغول تماشای ماه می شوند. البته همه اش این نیست. چشم بادامی ها رسم دارند وقت تماشای ماه کیک بخورند. کیک های گرد کوچکی به نام کیک ماه که در آن دانه های نیلوفر آبی می گذارند و در مراسم جشن با چای سبز سرو می شود.
البته الان دو سالی هست که دیگر اثری از کیک ماه در جشن نیمه پاییز چینی ها پیدا نمی شود. برای اینکه دولت چین یک شبه آن قدر مالیات تهیه و فروش کیک ماه را بالا برد که دیگر کمتر شرکتی حاضر می شود سراغ تولید انبوه آن برود. دولت چین دلیل این کار را مقابله با بحران اقتصادی اعلام کرده و گفته برای اینکه جلوی ریخت و پاش های اضافی مردم را بگیرد، مالیات کیک ماه را زیاد کرده.
البته برای این کار نه قیمت شیر در چین گران شد و نه آرد و باقی مواد تشکیل دهنده کیک. فقط شرکت هایی که کیک تولید می کردند باید کلی پول به دولت می دادند. هرکسی هم که بدون اجازه دولت کیک می فروخت به 10 سال حبس محکوم می شد. دولت چین در همان سال اول چیزی حدود 30 میلیارد یوان به جیب زد اما از سال بعد دیگر نه خبری از کیک ماه بود و نه جشنی که چندین هزار سال قدمت داشت.مردم به خاطر ندادن پول اضافی بی خیال همه رسم و رسوم هایشان شدند!
سوئد، مالیات نامگذاری مثل آدمیزاد اسم بگذارید Brfxxccxxmnpccclllmmnprxvclmncksqlbb11116 این نه اسم رمز ارتشی هاست و نه تکه از کدهای برنامه نویسی. یک جور اسم است. یک اسم عجیب و غریب که زن و شوهری سوئدی در یک روز دل انگیز بهاری برای پسرشان انتخاب کردند. انتخاب عجیب این زوج سرخوش آن قدر برای مسوولان ثبت اسناد و مدارک سوئد زور داشت که آنها تصمیم گرفتند قانون جدیدی وضع کنند.
اینکه اگر از این به بعد مادر و پدری هوس کردند اسم بچه شان را خارج از عرف انتخاب کنند باید به دولت پول بدهند. با این توجیه که برای مشقتی که کارمندهای دولت از آن به بعد برای نوشتن نام های عجیب و غریب می کشند باید پول بیشتری پرداخت شود. قانونش را هم این طور نوشتند: «نام کوچک هیچ کسی نباید طوری باشد که دیگران برای تلفظ یا نگارش آن به سختی بیفتند. هر اسمی که دیگران برای نوشتن یا خواندن آن به زحمت بیفتند مستلزم پرداخت مالیات اضافه است. انتخاب اسم آزاد است اما آدم ها برای داشتن اسم های عجیب و غریب باید پول بدهند. البته انتخاب هر اسمی هم باید دلیل و توجیه خاص خودش را داشته باشد!» البته تا امروز خیلی ها سعی کردند جلوی این قانون عجیب سوئدی ها دریابند.
نشان به آن نشان که بعد تصویب قانون خیلی ها اسم بچه شان را گذاشتند لوگو، گوگل یا متالیکا. هروقت هم انتخابات پارلمانی سوئد نزدیک می شود، دسته مخالف ها و اپوزیسیون و کلی سروصدا راه می اندازند بلکه قانون مالیات نام های سوئد عوض شود!
آمریکا: مالیات خالکوبی اول پول بده بعد خال بکوب آرنولد شوارتزینگر در روزهای آخری که فرماندار کالیفرنیا بود زمینه تصویب قانونی را فراهم کرد که تا عمر دارد اسمش را در ایالت پرجمعیت آمریکا ماندگار می کند. آقای فرماندار دستور داد از این به بعد هر کسی می خواهد روی دست و بالش خالکوبی کند باید پول بیشتری بپردازد.
آرنولد که به خاطر محبوبیتش در پرورش اندام توانست به دنیای سیاست هم راه پیدا کند، دلیل وضع این قانون عجیب و غریب را رعایت بیشتر اصول بهداشتی و پیشگیری از شیوع ایدز می داند. مردم کالیفرنیا مدت هاست که مجبورند برای یک خالکوبی روی دست و پایشان بیشتر از باقی جاها هزینه بپردازند. حداکثر سالی 500 دلار! البته وضع این قانون ساده در آمریکا زیاد راحت نبود. خیلی از مردم همان اول صدایشان درآمد که با این اوضاع دولت فقط پول بیشتری به جیب می زند. مردم مدعی بودند که از جمعیت 37 میلیون ساکنان کالیفرنیا نزدیک به 25 میلیون نفرشان نقش و نگاری روی دست و بدنشان دارند که اگر بخواهند هر کدام این مبلغ را سالانه به خزانه بدهند هر سال از بابت همین خالکوبی ها میلیاردها دلار پول نصیب دولت می شود. البته آقای شوارتزینگر منکر این قضیه نبود و کلی جلوی مخالف ها درآمد که مگر چه عیبی دارد دولت از خالکوبی مردمش پولش دربیاورد. «الان 75 میلیون نقش تاتو روی تن و بدن مردم کالیفرنیاست. فکر کنید که اگر برای هرکدام شان هم ما 50 دلار در سال بگیریم می شود سالی 75/3 میلیارد دلار! این رقم در برابر درآمد آمریکا که چیزی نیست!»
هلند: مالیات مدارس جادوگری جادوگری که آسان نیست مدرسه هاگوارتز هری پاتر خواب و خیال جی کی رولینگ نبود فقط کافی است یک سری به هلند بزنید و با مدارس جادوگریشان آشنا شوید. آن وقت می فهمید که رولینگ و مدرسه خیالی اش باید بروند جلوی این آکادمی های هلندی لنگ بیندازند. وقتی وارد آمستردام می شوید همین که اسم مارگاریتا رونخن را بیاورید شما را یکراست به مزرعه جادوگران می برند. رونخن مدیر مشهورترین آموزشگاه جادوگری هلند است و البته چند سالی است به خاطر مخالفت با سیاست های اقتصادی دولت هم اسمش سر زبان ها افتاده. آخر دولت هلند برای مدرسه هایی که به آموزش جادوگری روی آورده اند، مالیات سنگینی تعیین کرده است. البته نام مدرسه برای آکادمی های جادوگری هلند کمی اغراق آمیز است. برای اینکه کل دوره آموزش آکادمی های جادوگری هلند که بین مردم خودشان به اسم مزرعه جادوگرها معروف است بیشتر از 13 هفته نمی شود. در این دوره ها وردخوانی، شناخت گیاهان دارویی، ساخت انواع معجون ها و اصول غیبگویی تدریس می شود. از قضا کار مدارس جادوگری هلند بعد از داستان های هری پاتر آن قدر گرفته که حتی عده ای از آسیای دور هم بار سفر می بندند و به هلند می روند تا جادوگری یاد بگیرند.
دولت هلند هم که دید جادوگرهایش از صدقه سری هری پاتر و... دارند به نان و نوایی می رسند دستور داد تا ساکنان مزرعه جادوگری در مقایسه با بقیه مدارس و آموزشگاه های این کشور پول بیشتری بابت مالیات درآمدشان بپردازند. حالا چند وقتی است که بین جادوگرها و اعضای پارلمان هلند دعواست.
ایرلند: مالیات گاوها و هنرمندان گاوها مالیات بدهند، هنرمندان نه! در ایرلند هر دامدار مجبور است به ازای نگه داشتن یک گاو سالی 18 دلار به خزانه دولت بریزد. در دانمارک اوضاع از این هم بدتر است. گاودارها باید سالیانه 110 دلار پول بدهند. چرا؟ چون عده ای از محققان سازمان غذا و کشاوزی سازمان ملل متحد (فائو) به این نتیجه رسیدند که گازهای تولیدی شکم گاوها حدود 18 درصد گازهای گلخانه ای دنیاست و این می تواند روی لایه اوزون تاخیر مخربی داشته باشد. نتیجه تحقیقات سازمان مللی ها که منتشر شد دانمارکی ها به هول و ولا افتادند و نظر دادند که یک گاو این قابلیت را دارد که در سال چهار تن گاز متان تولید کند. درحالی که یک ماشین به طور متوسط در یک سال حدود 7/2 تن گاز متان تولید می کند. اینجا بود که مالیات گاوها از ماشین ها در دانمارک و ایرلند بیشتر شد!
ایرلندی ها برای هنرمندها هم قانون عجیبی دارند. آنها اولین کشوری بودند که به فکر هنرمندانشان افتادند و سال ها پیش قانونی برای حمایت از آنها وضع کردند که البته امروز برایشان تبدیل به دردسر بزرگی شده است. ایرلندی ها دو نویسنده بزرگ دارند که هر دو دوران بدی را در فقر گذراندند. یکی جیمز جویس و دیگری ساموئل بکت که هیچ کدام به اندازه ذوق و قلم پربارشانبه مال و منال زیادی نرسیدند.
وضع زندگی این دو نویسنده ایرلندی، دولت این کشور را مجبور به گرفتن یک تصمیم عجیب و البته خوب کرد. اینکه درآمد حاصل از فروش آثار هنری مشمول پرداخت مالیات نشود. قانون ایرلندی ها تا مدت ها خوب کار می کرد اما موضوع زمانی بیخ پیدا کرد که گروه موسیقی U2 با استفاده از این قانون پول روی پول گذاشت و صدای خیلی ها را درآورد. این گروه موسیقی در مدت کوتاهی به چنان مال و ثروتی رسید که دولت مجبور شد حرفش را پس بگیرد. ایرلندی ها مدت هاست فقط از هنرمندهایی که زیر 250 هزار دلار درآمد دارند مالیات نمی گیرند و باقی پولدارهایشان باید به دولت خراج بدهند!
منبع: همشهری جوان(برگرفته از:برترینها)
